Dilimiz yasamla kurdugumuz iliskinin yansimasi oldugu icin, dilimize gösterdigimiz özen kadar özen gösteriyoruz yasamimiza da. Dilimizi kullanabildigimiz kadar düsünebiliyor, dilimizi koruyabildigimiz kadar kendimizi de tutarli bir bütün olarak koruyabiliyoruz. Üstünde durmadan, hoyratca kullandigimiz dil, yasamimizi coraklastiriyor, cöllestiriyor. Hicbir zaman derinine inemedigimiz, üstümüzde igreti duran bireyliklerimizle, gitgide anonim bir karmasaya dönüsüyoruz. Bu tuhaf olamamak halinden kurtulabilmemizin öncelikli yolu, hic kuskusuz, dilimizi dogru kullanmaktan, daha dogrusu kullandigimiz dili sorgulamaktan geciyor.
Dilimizle, Türkceyle toplum olarak kurdugumuz bu iliskiyi en carpici bicimiyle sorgulayan yazarlarin basinda Feyza Hepcilingirler geliyor. Hepcilingirler, Türkce Offun ücüncü cildi olan Dilim Dilim Anadilimde halimizi, zaman zaman gülümseyerek, bir kez daha, büyük bir ustalikla ortaya döküyor. Okurlari da gülümsetiyor bu yazilar ama derinde kolay kolay silinmeyecek bir iz, bir soru kaliyor. Nereye gidiyoruz

Dili kan gibi düsünüyorum. Vücudumuzu dolasan ve bedenin bütün organlarini ayakta tutmaya calisan, diri tutmaya yarayan kan... Böyle baktigimizda sunu rahatca söyleyebiliriz Eger dilde bir kirlenme varsa vücudun öteki organlarinda da bu kirlilik kendini gösterecektir.