Yeryüzünde vuku bulmus ne kadar tatsiz, ne kadar can acitici, ne kadar yürek yakici hadise varsa megerse hepsi yemek yüzünden cikmis. Her türlü savasin, her türlü kavganin temelinde ekmek davasi yatar cünkü. Topragin bu kadar kutsal bir sey olmasi, hatta insanoglunun üzerinde yasadigi tapulu mülküne vatan adini vermesinin temelinde de bu karin doyurma dürtüsü yatar. Toprak besin verir, besin karin doyurur, doymus insan mutludur, aclik ise beladir. Ondan olsa gerek Albert Camus, Insan ac kalmayagörsün, inanclarini bile yer, demis.
Cocukken soguk kis gecelerinde, soba atesinin etrafina kurulup dinledigi hikayeler, masallar, destanlar, belleginde yer ederken, öykünün bir yerine sizmis olan yemek bahsinin hep özel bir yeri olmus Muhsin Kizilkaya icin. Kulagina calinan onca kan, gözyasi ve acinin arasindan, buram buram yemek kokulari dolmus burnuna... O hic var olmayan yemeklerin tadi kalmis damaginda.
Acligin Sofrasinda, bizi dügünlerden alip mir konaklarina götürüyor, beylerin sölen gibi sofralarindan kaldirip bir icli köftenin insanin basina neler actigini gösteriyor. Kulagina dolanlara dengbj olup ses veren Muhsin Kizilkaya, ecinnilerden Nasturilere uzanan türlü hikayeler anlatiyor ve diyor ki Hikayeler pek istah acici degilse bile, insanoglunun birbirini yerken pek istahli olduguna bir kanit gibidir hepsi.
Buyrun sofraya