Bu mektup örneklerinde büyük bir küskünlük duyumsaniyor, cocuksu heyecanlarin tersine. Umduklarini bulamamis olmanin tedirginligi, dahasi korku, yok edilmek, yazida cizide soykirima ugramak korkusu, dehset verici bir endise. Sayiklamayi andirir sözler, Venedik Tacirinde Schallockun isyankar cigligini cagristiriyor nedense Sevim Burak da gözlerini, ellerini yok sayanlardan öc alabilecegini söylüyor. Kagit üzerinde, carcabuk yazilmis olmali, ic dökercesine. Gerisini okumadigim mektuplar, söylentilere bakilirsa, suclamalar, sövgüler, ithamlarla yüklüymüs. Yayinlanmamasi daha dogruymus... Böyle düsünmüyorum. Cünkü bu mektuplarda Sevim Burakin kimler icin neler söylemis oldugunu okumayacagim. Yalnizca sözcükler, gizemli, puslu, erincsiz sözcükler gönlümü celiyor. Sürüp gitmis karabasan, biz okurlara, kendi azap kapilarimiz icin bir kilavuz olamaz mi
