Ve simdi beni yanlis anlama. Kisinin hüzün duymamasi gerektigini düsünen birisi degilim; bu genel düsünceyi begenmem ve eger bir tercih olacaksa, hüznü tercih ederim. Ben de hüzünün güzel oldugunun bilincindeyim ve gözyaslarinda cesaret vardir. Ama ayni zamanda kisinin umudu olmadigi zaman hüzün duymamasi gerektigini de biliyorum. Bu durum aramizda hicbir zaman ortadan kaldirilamayacak mutlak bir zitlik olusturuyor. Ben estetik kategorilerde yasayamam; en kutsal saydigim seylerin yok edildigini hissederim. Benim daha yüksek bir ifadeye ihtiyacim var ve bunu etik sagliyor. Ve iste hüznün ilk olarak kendi gercek ve derin anlamini kazandigi yer burasidir. Simdi söylemek üzere oldugum sey, seni sok etmesin; bunu bana karsi kullanma kendilerine katlanacak kahramanlar gerektiren hüzünlerden söz ederken, cocuklari örnek gösterecegim.
