Simdi oradaydilar.Ayni kare icinde. Birlikte. Elleri, hafif hafif Karahana dokunuyordu Beysinin. Gözlerine bakiyordu cömeldigi yerde,onun yemyesil gözlerine. Demek gözleri acik gitmisti. Basindaki tacini oksadi,buz gibi elleriyle. Susuyordu Karahan, sonsuza dekkral olarak susacakti böyle. Ama simdi seviliyordu. Öpülüyordu bile. Oksaniyordu durmaksizin kanli tenli. Gözlerine belki ilk defa böylesine sevgiyle bakiyordu biri. El degmemis bir ölü sayilmazdi artik. Onu ask carpmisti ama iyi ki carpmisti.