Madem bu hayata bir kere geliyoruz, o zaman bu hayati doyasiya yasamaliyiz. Bu hayattan zevk almasini bilmeliyiz. Bakmak ile görmek arasindaki farki anlamaliyiz. Agaca, kusa, gökyüzüne bakmaliyiz, bunlara bakarken icimizin huzurla doldugunun farkina varmaliyiz.
Sevdiklerimizi, annemizi, babamizi kirmamaya özen göstermeliyiz. Iyi gün, kötü gün demeden her zaman sevdiklerimizin yaninda olmaliyiz. Yabanci veya tanidik diye ayirt etmeden yardima ihtiyaci olanlara yardim etmeliyiz. Bu dünya icerisinde yasarken bu dünyaya hicbir sekilde zarar vermemeliyiz. Dogayi korumaliyiz, hicbir yeri kirletmemeliyiz. Nefes alirken bile sükretmemiz gerektigini anlamaliyiz.
Hayati yasarken mutlu olmayi unutmamaliyiz, üzülerek bir yere varamayacagimizi anlamaliyiz. Her seye ragmen agzimiz kulaklarimiza varana kadar gülmeliyiz ya da bir cocuk gibi kahkaha atarak hayattan zevk almasini bilmeliyiz. Bir gün aglayacaksak, mutluluktan aglamaliyiz. Tüm zorluklara gögüs germeliyiz, mücadele etmemiz gerekiyorsa cesur bir savasci gibi mücadele etmeliyiz.
Eger yasam boyu gözyasi dökeceksek, sadece mutlulugun gözyaslarini dökmeliyiz