Bir de benim Akifim var. Bu Akif, hayatimin otuz üc senesidir. Bu otuz üc senede o, bir tek defa bayagi olmadi. Onun ic yüzüne baktigim vakit gökyüzüne, denize bakar gibi ferahlardim. Sonra onun altmis üc senelik hayatini ögrendim; bu ne berrak altmis üc senedir, siyah ve pis tek bir dakikasi yoktur.

Fakat dostlugumuz eskiyince, onun kusurlarini görmeye basladim. Bu kadar temiz ahlakiyla bu adam melek olmaliydi. Halbuki melek filan degildi. Herkes gibi insandi. Onu melek olmaktan kurtaran -kurtaran diyorum, cünkü melek tatsiz seydir- bir tarafi vardi Huyu Cok cetin huyluydu Mademki onunla dosttunuz, onun gibi düsünecektiniz; onun kizdigi seye kizacaktiniz; onun sevdigi sey sizin icin de sevimli olacakti. Benim puta tahammülüm yoktu. Ve onun tapilacak kadar güzel olan faziletinin lüzumsuz bir külfet oldugunu ona bazen onun sesiyle haykiriyordum, aramizda kavga cikiyordu.

Bu kavgalar bile tatliydi. Onun aci tarafi, alinganligiydi, bazen sizi, sessiz sedasiz kendi kendine izah ediyordu Filan sözü söylemekle ona tariz etmistiniz. Hatta bazen tebessümünüz tarizdi, bazen da süktunuz.

O anlarda dostlugu demirden leblebiydi.