GECEDEN KALAN HIKYE

Durgun bir nehirde
Yol aliyordum denize,
Gözlerim kilitleninceye dek gözlerine.
Kocaman bir cift siyah göz;
Ruhumu cekti bedenimden kendisine.
Inip kalkan gögsümün ardindan,
Hücum etti kilcallarima kan; kabardi basim göge dogru.
Canim yaniyordu;
Uzun tirnaklari kendinden gecip sirtimi kanatinca,
Can cekisir gibi inlerken.
Tutkunun ve sehvetin avucundaydik,
Savruluyorduk firtinanin icinde bir yaprak gibi.

Sözcüklerin hicbir hükmü yoktu artik, hicbir sey anlatmiyordu sözcükler. Sözcüklerin altindaki bosluktaydik, orasi neresiydi acaba; mutlak dedikleri yer mi Disarida kasirgalar kopsa, depremler olsa bizi asla ilgilendirmeyecekti. Bosalacakti arka arkaya biriktirdigimiz acilar, acimasizligin ve acinin kol gezdigi bu cografyada. Ölüm mü Ölüm nedir ki Yasadigimiz bu denklemin olsa olsa bir katalizörü olur, bir an önce gideriz o dogmadan önceki yere, hazla, tutkuyla...