Ciplak ayaklarima, parmaklarima baktim. Devcileyin bir istakoza dönüseceksem tam zamaniydi. Bu kez, cirkinligi görünüsünde degil, salt dogasinin bir parcasi olarak eylemlerinde tasiyan bir istakoz. Hep dipte dolasmanin, cevresinde yüzen dünyayi ancak kiskaclariyla kavrayabilmenin cirkin gercekligine mahkm. Odaya, yanina gidemezdim. Denizin cekilisine sahit olmamak icin bir tas altina saklanir gibi koltuguma, romanima dönmekten baska yapabilecegim bir sey yoktu.
Yalniz yenilen yemekler, kuytular, bulanik camlar, parcali bulutlu havalar. Kalabaliklardan geriye kalan sessizlikler, beton tepelerin iniltisi.
Ömer Arslan, sessizce gecip giden insanlari anlatiyor, her gün bir seylerle avunan insanlari... Günün yorgunlugunu. Avuntular, taze bir ic dökme öykümüze, tutsaklik parcalari, unufak.
