Biz neredeyse cocuktuk iceri alindigimizda. Icerdekilerin bircogu duvarlara baka baka büyüdüler ve olgunlastilar. Duvarlar cürüdükce biz olgunlastik. Sonra duvarlar yaslanip sivanmaya, biz de aklasmis saclarimizi boyatarak beyazlari yalanlamaya basladik. Gelip baksaniz cogumuz hala cikip geldigimiz cocuksu zamanimizi yasiyor. Biz iceri girdigimizde kundaktaki kardesimiz, yegenimiz simdi koca insan oldular. Bizler sadece bu olanlari zindanin kücük penceresinden izliyorduk. Her geldiklerinde saskinligimiz ayni oldu, zamanin hizini göremeyen bizler ya sen ne zaman bu kadar büyüdün dedik. Bu imkansiz bir haksizlik duygusu yaratiyor insanda
Diye yazmisti bir mektubunda, zindanda 18.yilini dolduran Gülazer Akin. Mektubu okuyunca, bu hüzünlü yasam öyküsünü ancak bir yazar veya sair böyle damitilmis sözlerle betimleyebilir demistim. Ki cok gecmedi bir roman dosyasi elimize ulasti Akinin. Yazar, o soluk hücrelerde, boyali kalemlerin bile yasaklandigi zindanda, kanini mürekkep yapmis, olmayan renkleri bulmus, duyulmayan sesleri hissetmis ve sonucta güclü bir romanla cikmis karsimiza. Katlanmak zorunda kalan ülkemin kadinlarina notu ile baslayan Tencerenin Dibi, okuyani soluk soluga birakacak bir roman. Gülazerin dilini ve Öteki cografyanin kadinlarini kesfetmek icin bu roman okunmali
Adil Okay