Haziranda ölmek zor demisti Hasan Hüseyin ama her mevsim zordu ölmek. Bir o kadar da kolaydi öldürülmek... Asi birer dag yeline benzeyen fidanlar, sürme gözlü ceylanlar, yani bizim cocuklar, yesil parkalilar.. Sadabadi doldururdu seslerindeki umut. Sadabad dedigin bir kücük cayhane. Duvarda kara bedenli sazi, ufak masa ve tabureleri olan bir cayhane, Ali Agabeyin yeri.
Orada baslardi sikilmaya yumruk, disler gicirdar, gözlerdeki cingi harlanir ve orada yanmaya baslardi cagin atesi... Haydar Dogan dört mevsim ac kalanlarin, dört mevsim vurulup düsenlerin, dört mevsim umudu besleyenlerin, dört mevsim kavgadan yilmayan, tüm bunlarin arasina siir ve aski da sigdiranlarin gercekligiyle aramizda simdi...
Bu roman hüznün ve umudun sarmalinda; dünün, bugünün ve yarinin ta kendisi... Yazmak eylemi tarihe taniklik etmekse, ikinci tanik da siz olacaksiniz kitabin sayfalari arasina girdiginizde ve hic yabancilik cekmeyeceksiniz bugünü gözünüzün önüne getirdiginizde. Bitmedi daha sürüyor o kavga ve sürecek yeryüzü askin yüzü oluncaya dek
Düsenlere...
Tanikligini yaptigim kisacik yasanmis bir hayati kagida sigdirabilir misin deselerdi hic kusku yok ki kafami iki elimin arasina alir, cay ocaginin buharinda isindigimiz, gözlerimizin dolu dolu güldügü ve satranc oynadigim o ana dönerdim... Bildirileri yazip begenmedigimiz ve burusturup bir kenara attigimiz o kagitlardan bir roman cikar mi diye sormayin Sormayin ölü dizelere can verir misin diye
Soruyorum size aglayan dizelere kim bir mendil verir Bir mendilin icine kac damla gözyasi sigar O mendile kim gözlerinden düsenlerle bir yildiz isler Yüksekten atilirken zemine yaklastiginda her katta hangi düsü kaldi o yildizin
Ben kurtarici degilim. Kurtarici diye bir sey yoktur. Insanlar kendilerini kurtarirlar der özgürlük savascisi Che. Biz de öyle yaptik Önce kendimiz kurtarip, özümüze sonra da halka vardik... Bir Insanlar, bir gencler, bir kiz cocugucocuklari, bir ögrenciler Devlete ne yapmis olabilir Nasil bir kindarlikla karsi karsiya kalmis olabilir Devlet kendi cocuklarina neden kin besler... Devlet kin ile besleniyor olabilir mi
Iste bembeyaz kagidin ortasina düsmüs yildiza tanikligimdir Dostlugun rengi, umudun sesi, özgürlügün düsü ve kinin kan tadidir bu roman. Sanmayin ki romanda yasananlar bir sondu. Siz bu romani okurken devlet tüm kini ile Insanlarimizi katletmeye devam ediyor.
