Kitaplar, kurumus ciceklere hayat veren taze bahar rüzgarlarina benzer, kitap okumayan, gitgide kurur ve en sonunda da solar. Kitap okuyan ise kirda acan bir cicek gibi etrafina unutulmaz güzellikte kokular salar. Onlar otlarin arasindaki papatyalar gibidir, öyle ki kirlenmemis yapraklari, gelecekle ilgili hayalleri belirler okumasini bilen icin diyorum cünkü insanlari okuyabilmek her baba yigidin harci degildir, bunun icin gönül insani denilen bir dilden anlamak gerekir, bu ayakli kitaplarin yüreklerini acip icindeki sayfalari karistirdiginizda her sayfada yeni bir sürpriz sizleri bekler benim bahcemi süsleyen papatyanin adi duygu yolu o okudugum en güzel iki ayakli kitapti. Onun her ani her sözü bana can veren kutsal bir kitabin satiri gibiydi, onu okumak hayallere ulasmaya esdegerdi, onu okumak ise dünyadayken cennete dokunabilmek gibiydi, o benim Hacer-ül Esvetimdi o okyanusta gün görmemis safliktaki beyaz incimdi keske o inciye dokunmasaydim. Icimdeki karanligi ona bulastirip günesini bulutla örtmeseydim...

Cümlelerin omurgasi olan kelimelere vurgu yapmaktir hayat yani kelimelerle anlatirsin hayati...