Yüz kizartici bir suctu cocukluk.

Ben ne afili sözlerle seni etkileyecek yazarim ne de kafiyelerini bir kilic ustasi gibi kullanan sair. Ben sadece hikayesi olan adamim. Bu yüzden elindeki kitabi okurken bir kagit parcasidir deyip gecme. Yazdiklarimin sana ulasmam icin tek carem oldugunu asla unutmadan oku.
Ilk öldügümde sekiz yasindaydim. Eski bir binanin catisinda ölümle hayat arasindaki incecik ipin üstünde düsmeme mücadelesi veren acemi bir cambaz gibiydim. Anilar, düsünceler belirdi gözümün önünde. Annem belirdi mesela. Kivircik saclari belirdi karsimda. Sadece o kadari. Fark ettim ki bir buzdaginin her gün milim milim haritadan silinmesi gibi bilincim de yok oluyordu. Oysa bir resmi olsaydi son bir kez yüzüne baksaydim ne de güzel olurdu. Sonra gür mü gür sakallariyla babam tesrif etti. Sakallari kadar karanlikti yüzü. Yapma oglum diye bagirsin istedim. Demedi. Biraz daha kaydim bosluga. Üvey annem Burcu oturdu yanima bütün ihtisamiyla. Beceremezsen seni evde bekliyor olacagim orospu cocugu... diye fisildadi tuhaf yüzüyle ve kayan bakislariyla. Ellerimle biraz daha ittirdim minik bedenimi bosluga. Belki de insan böyle anlarda, anilarinda kalan en vurucu kisilere yogunlasiyordu.
Basimi bosluga egdim. Icime saplanmis bir kilic cekildi sanki. Beyaz coraplarimin ve minik ayaklarimin sonsuzlukla olan dansini izledim. Parmak uclarim boslukta asagidan gecen insanlara selam duruyordu. Ha gayretti. Bitti bitiyordu. Birkac santim dahaydi. Bir rüyadaydim ve biraz sonra uyandigimda kabus sona erecekti. Hafifce egilecektim.
Ve sonsuzluk...