Kocaman bir de agzi vardi yazarin; gezegenin agir ugultusunu ögütüp sindirmek icin. Yasamin kolay lokma olmadigini kücük yasta anladigindan, onu ufak anlara ayirip ufalayarak üstesinden geliyordu. Agzinin icinde dönen dil degil de radulaydi sanki. Yapraklari ögüten, binlerce pütürcük sayesinde beslenebilen salyangozun agzindaki o dislidilden, o sadik kilic kusanmis ordudan. Sözcükleri parcalamasina, anlamlari bir kazi makinasi gibi delik desik edip sindirime hazir hale getirmesine yardimci olan radulasi ile her seyi ufaliyor, sorulari gecistiriyor, cevaplari ögütüp havaya saciyordu. Organik bir hayat hazim makinesi. Gereksiz sözcükler sarf etmekten onu alikoyan bir de gardiyani vardi bu agzin Kara bir pipo.
Sevgi Can Yagci Aksel salyangozlari seviyor. Arkalarinda biraktiklari isil isil, piriltili yollari, sarmal bicimli sonsuz döngülü kabuklarini... Tipki kücük ve sihirli salyangozlar gibi kahramanlarinin da yolculugu otoyollarda yahut meshur caddelerde, büyük sokaklarda degil, gözden kacmis, haritalarda yer bulamamis sokaklarda, ansizin önlerine cikan yollarda geciyor. Bu yollarda kaybolmak da, yere kapaklanmak da mümkün, gördükleri karsisinda sasirip mutlu olmak da. Bazen agladikca ufalanip, kabuklari asiniyor, bazen de gümüs rengi izler birakiyorlar. Aksel hepsini bize incelikli, hafif ve muzip bir dille anlatiyor.
