Insanin dogdugu yer degil, doydugu yer derler ya, o misal iste. Sevsem de sevmesem de benim
gercek yuvam orasi olmustu. Gerci yurdun bahcesindeki kocaman cinar agaclari yüzünden pek
günes yüzü görmezdik ama yine de sicak yuvamiz sayardik orayi. Oysa hep rutubet kokardi
duvarlar. Zaman icinde ben de yetistirme yurdunun o kirli duvarlarina benzemistim; soguk ve
gri. Hayattan keyif alamiyordum. Belki de sirf bu yüzden hayatima az da olsa renk katmak icin,
renkli kalemlerle resim cizmeye basladim. En cok da benim kadar yalniz olan
Kiti, iyi huylu ati Düldülü ve durmadan söylenen Rin Tin Tini cizerdim.
