Belki birgün bir misar gelir diye kapilari kilitli yürek odalari var onlarin.En özel cay bardaklarini, tabaklarini, catal bicaklarini hic kullanmadilar. Hepsini kutular, naylon torbalar icinde misarlere sakladilar.Evlerinin en büyük ve en rahat odalarinda oturmak yerine, orayi özene bezene döseyip, kapilarini kilitleyip, adini misar odasi koydular. Sonra kendilerini daracik odalara hapsettiler.En güzel masa örtülerine, kirlentlere, yastik yüzlerine, carsaara ve islemeli havlulara dokunmaya kiyamadilar.En kaliteli cikolatalar, kolonyalar, tatlilar, lokumlar, kuruyemisler coluk cocuktan köse bucak saklandi.Hep en güzel seyler birileri icin bekletildi. Kendilerini ve cocuklarini o sakladiklari özel ve güzel seylere layik görmediler. Güzel anlara, güzel zamanlara, özel sevmelere, özel sarmalara hep uzaktan baktiklari gibi...Misarleri mutlu etmeye calistiklari kadar kendilerini mutlu etmeye gayret etmediler. Sadece kalabalik sofralarda cekilen fotograarda mutluymus gibi yaptilar.Simdi biz onlardan bizi kocaman sevmelerini bekliyoruz. Iyi hos ama onlar kendilerini hic sevmediler ki, bizi nasil sevsinler Onlar hep hayatin en kücük odalarinda yasadilar. Kendilerini hayatlarinin misar odalarina layik görmediler. Korkuyla, endiseyle ömürlerinin bir kösesinde ezik bir gölge duranlar, simdi bizi hangi cesaretle, sevgiyle ve hangi inancla gelip kucaklayacaklarMisar odalari gibi bos ve anlamsiz bir yürek tasiyorlar iclerinde. Belki birgün bir misar gelir diye kapilari kilitli yürek odalari var onlarin. Tertemiz ve bakimli ama bombos.Bom...bos...