Tanidik bir agri var Recep Kayalinin öykülerinde. Uzaklarda oldugunu sandigimiz ama yakamizi birakmayan bir agri. Kelimelerin arkasina saklanan kücük dünyalarin sizisi.
Dünyayla cezalandirilmis babalarin kamburunu sirtinda tasiyan cocuklar, ruhlarindaki boslugu harf harf doldurmaya calisan genc adamlar ve onlarin gercege cok yakin duran gercekdisilikla ic ice gecmis hikayeleri, siirden el almis, gördügünü gösteren, görülmeyenleri de hissettiren, kendi yatagini bulmus bir dille yeniden yogruluyor bu kitapta.
Recep Kayali, yazi yolculugunda Tasin Dedigiden sonra emin bir adim daha atiyor.
