Tek Yalniz Ben Degilim Jean-Louis Fourniernin en melankolik, en hüzünlü ve belki de en vurucu anlatilarindan biri.
Yalniz olmaktan biktim artik, biktim her gecen gün daha yalniz, daha yasli, daha cirkin olmaktan. Bunlarin basima gelecegini bilseydim hic yaslanmazdim.
Yazin en sicak günleri, boguluyorum sicaktan, hükümetin yaptigi sert uyarilara ragmen yakinlarim -artik yakinim degil de uzaktan tanidiklarim oldular- arayip yeterli miktarda su icip icmedigimi sormuyorlar.
Herkes beni terk etti, on yil önce karim Sylvie, kisa bir süre önce de kücük kedim Salomé, bir baska deyisle hayatimi sürdürmeme yardimci olan herkes beni terk etti.
Evim artik benim icin fazla büyük ve karsi komsularimin panjurlari da sürekli kapali.
Fournier, kara mizahi kaleminden eksik etmeden, magazada unutulup annesini bekleyen bir cocugun huzursuz masumiyetiyle anlatiyor yalnizligini.
