Kimnus böcegiyle ölüm olmayan bir ormanda tanistim. Aslinda baslangicta ne ormanin ölümsüzlügünden ne de tanistirildigim böcegin adinin Kimnus oldugundan haberim vardi. Sevgili kiz kardesimle el ele ormanda gezerken kendimden habersiz ormanin büyüsüne kapilmisim. Abarttigimi sanmiyorum, yasadigim seye ancak büyü denilebilir.

Sefkatli ve israrci kollariyla beni kuytularina ceken ormanda, o güne kadar hic duymadigim bir musikiyi dinliyor, hic görmedigim renklerle allak bullak oluyordum.

Damarlarim duyarli bir kemanin telleri gibi titresirken, dinledigim lezzetine doyulmaz musikinin bir parcasi olmustum sanki. Ormanin kuytularina cekilirken kaybolma korkusuyla kiz kardesimin elini hic birakmiyorum. O ormani iyi biliyor, dili döndügünce bana anlatiyor.

Ellerimi cok sesli müzik gibi tutan, roman gibi konusan kiz kardesim, kah bin yillik bir kocakari, kah dam baslarinda catal igneli pantolonuyla gökyüzüne mektup salan ucari bir genc kiz oluyordu. Ama eli hep elimde.