Sabahattin Ali, toplumcu gercekci yeni Anadoluculuk anlayisinin hikayede ilk örneklerini veren bir yazardir. Kusagini ve kendinden sonraki kusaklari etkiler. Modern Türk hikayesine yeni bir kapi acar. Hikayelerinde yoksul, kimsesiz, gariban, hasta, suclu, mahkm; kücük insanlarin, yani toplumun öteki ve cevrede kalmislarinin hayatlarini anlatir. Olaylarin gectigi yeri; köy, kasaba veya Anadolunun bir sehri, mekani, esya ve nesneleri olanca yalinligiyla tasvir eder. Dili sadedir; hicbir fikrin ön kabulleriyle hareket etmez. Anlattigi olaylari zamanin ve kahramanlarinin dogal diliyle anlatir. Esasinda o, anlattiklariyla caginin sosyal hayatina tam bir ayna tutmus olur. Insanlarin ruh dünyasini; acimasizlik ve merhametini, hayalleri ve korkularini, yalnizlik ve caresizligini en ince ayrintisina kadar dile getirir. Onun sosyal gercekciligi, cektigi insan ve toplum fotografi kurulu düzene ve statükoya karsi derin bir tepkidir.
Yayinevimiz, Sabahattin Alinin bütün eserlerini yeniden yayimlarken onun düzenlemesini ve eserlerinin sagliginda yapilan ilk baskilarini esas aldi ve onlari, hatirasina saygi göstererek carpitmadan basmayi kendine ilke edindi.
