Yilin son ayina girerken, kendi icinde yasadigi cehennemi karmasadan cikmanin hazirligini yapiyordu Abdullah. Basina ne belalarin gelecegini bilemeden, yipranmis fistani icerisinde, gögsü korkuyla dolu gittigi ilkokulun ilk gününden beri kovaladigi sorular yanitlarina kavusmaya basliyordu artik. Son günlerde Haki ile konusmalari cok yogun bir hal almisti. Icinde patlamaya hazir bir volkan kayniyordu adeta. Tersi iddialarin tümü gecerliligini sonsuza dek yitirmeye baslamisti. Hicbir kuskusu kalmamisti. Söylemeye karar verdigi gece, sabaha dek gözünü uyku tutmadi. O gece yasadigi en uzun gece olmustu. Sabah erkenden cikan Hakinin eve gelmesini dört gözle beklemisti. Ama Haki eve gelirken, onu her günkü olagan hali icerisinde bulmustu. Yirmi dakika icerisinde hazirlayip sofraya tasidigi bulgur pilavi, tursu ve sogandan olusan ögle yemegini yerken de hal ve hareketlerinde olagandisi bir hava sezilmiyordu. Yemekten sonra oturup sohbet faslina gectiklerinde, Abdullahin her zamanki konusmalarindan birini dinledigini saniyordu Haki. Ancak bu defa sözcükler Abdullahin dilinden birer kursun gibi firliyordu. Tekrar uzun bir tarih yolculugu, detaylica ulusal sorunlar, Kürtler ve Türklerin tarihsel iliskisi ve Kürtlerin maruz kaldigi büyük haksizliklar... Söylediklerini getirip sonunda iki kelimelik söze bagladi

- Simdiye dek sorunun ismini koymaya hic kimse cüret edemedi. Ama vakit geldi artik...