Derli toplu olan hayatimin darmadagin olusunun tek sebebiydi o gece...
Aslinda bendeki her zerreyi alip geriye kirinti birakan, sonra da iyilesmeyen yaralar acan kaderindi bütün suc.
Hakimi olamadigim hayatin verdigi karara, aci göz yaslariyla boyun egmistim, belki de zorundaydim kim bilir
Kekeme bir konusmaciydi sanki beni anlatan. Durup durup cümlesini toparlayabilmek icin basa sariyordu acilarimi. Beni yine kanadigim yerden desiyordu. Bu kadar acinin tek sahibi neden yalnizca benim
Sanki bir tek ben vardim dünyada. Sanki bir tek bendim aglayan. Öyle ki acimin ve yalnizligimin hicbirlügatta tarifi yoktu.
Öyle ya, tükenir bazen sözcükler de...