Baska zaman olsa, iyi kötü siradan bir zaman olsa, daima telefonlarina bakan insanlar olur, sabah, öglen, gece, kaldirimin orta yerinde, yanlarindan segirten herkese kayitsiz, ellerindeki cihazin icine düsmüs, o cihaz tarafindan büyülenmis ve yutulmus insanlar ya da üstüne yürüyen, sonra bir anda dümen kiranlar, ama onca dijital müptela simdi yapamiyor bunu, telefonlar kapali, her sey cökmüs cökmüs cökmüs. Amerikan edebiyatinin en büyük yazarlarindan Don DeLillodan ahir zamanlara dair yeni bir anlati Sessizlik. DeLillo, pandemiden hemen önce yazdigi bu kisa ve sarsici metinde ekranlarin aniden karardigi bir dünya kurguluyor ve insanlik durumuna dair son hakikatleri kendine özgü mesafeli ironisiyle ortaya koyuyor. En sadik iliskilerini telefonlariyla kuran, veri akislarina bel baglamis ve degil ekran isigindan yoksun bir hayati, bir saati bile hayal edemeyecek bir toplumun fertleri, Sessizlikin analog kiyametinde kanatlari olmayan kuslar gibi savruluyor, kendi varliklarini anlamaya, anlamlandirmaya calisiyor. Bir kopusun hikayesi bu anlatilan, ileri teknolojiden taslarla sopalar cagina geri dönüs; DeLillo, en basit mizansenlerde bile tüyler ürperten ayrintilar yakalamayi, aynayi okura tutmayi basariyor. Insani ürkütecek denli isabetli. - Observer