Pamuk tarlalari yagmuru yiyince öksüz cocuklarin, yalniz onlarin bulundugu bahceye döner. Tümünün ak yüzleri yere egik. Tüy kalemlere benzeyen, yapragini dökmüs kavaklar, uzakta kücük, daracik bir yolun yan duvarin ciziyor. Yagmur da apartman gibi degildir, kar da. Yolunu kesmez insanin, aciklik duyumunu bozmaz, özgürlügünü sinirlamaz.
Simdi, su anda, bu otobüsün üstünde gökyüzü var, desem kim inanir Gökyüzü öylesine uzak ki Teller, direkler antenler ve neden, neden sonra küskün bir gök.
Ilk kitaplarda hep kücük, sevimli acemilikler bulundugu varsayilir; oysa ancak bir ilk kitap, yalinligi, durulugu, ictenligiyle böylesine etkileyici olabilir.
