Bir ilk kitap, Parmak Hesabiyla Iki Kisi. Ahmet Balcinin öykülerini denge sözcügü ile betimlemek mümkün. Onun öykülerinin olay örgüsünde, karakterlerinde, dilinde ve anlatiminda, dengenin korundugu hemen fark ediliyor. Bu, öyle gözetilerek, kurmacanin sigortasi gibi yedekte tutularak ulasilmis bir özellik degil. Ahmet Balci, öykünün anlatma zeminini hic yitirmedigi gibi, olaylari örerken de sicramayi, öyküye renkler katmayi biliyor. Karakterler tam kopup gidecekken onlari, olayin veya durumun icinde tutmayi beceriyor. Kayis diline yüklenecegi beklenirken uzaklasiyor o mecradan. Sarkastik anlatimin rahatligina teslim olacakmis gibiyken farkli bir duyarlilik alanina gecip karakterlerini oradan zenginlestiriyor. Dil duyarliligi kadar düsünce cografyasini da genis tutmaya calisan bir tavri var Balcinin. Farkli dünyalarin, farkli cevrelerin, farkli yas gruplarinin öykülerini yazabiliyor. Hem sakin hem de entrikalarla karmasiklasan dünyalarin icine rahatlikla girip cikabiliyor. Türkiyenin Ilk Kübrasi ile Sifre Kirici, Aprin ile Tukay, 27 duyarliligin oldugu kadar gözlem gücünün de örnegi.
