Collingwood bu kitabiyla din kavramina, yaygin olarak ele alindigi bicimiyle bir dogma olarak degil, felsefi bir problemin elestirel bir cözümü olarak yaklasmistir. Yöntem ise acikca diyalektiktir. O, bir yandan dini, bilimsel analize elverissiz kilan nitelikleri ortaya koyarken, diger yandan bunu; felsefe ile en siki yakinligi bizzat dinin kurdugunu ileri sürerek gerceklestirir. Din ve felsefeyi, deneysel psikolojinin müdahalelerinden korumayi deneyen Collingwood; psikoloji ve felsefenin karsilikli bagimliligini sürdürmeye de calismistir. Tartismalar; onda kisisel bir tona bürünmez, belirli düsünürlerce temsil edilme hallerinden cok düsünme bicimlerine odaklanir. Dinin genel mahiyeti, felsefe ve tarihle iliskisi, madde-zihin düalizmi, kötülük problemi, kisilik, enkarnasyon, kefaret ve mucize konulari, bu siki metinde bütüncül bir kavrayis zeminine oturur.
