Hatta bir gün o kadar soguktu ki hava, ben de cok üsümüs olmaliyim, sobaya da epey yaklasmisim; yeni etegim sararmis, yanmisti yani. Hay Allah Yanan sobaya bu kadar yaklasilir mi Cok üzülmüstüm tabi. Soguk muydu suclu olan yoksa soba mi...ya da yanan giysim mi... Bilemedim. Kizacak ne kimse ne de bir nesne bulabildim. Bir daha haril haril yanan sobaya o kadar yaklasamamistim. Illa ögrencilerime Türkce dil kurallarini ben ögretecek degilim ya, bu sefer de yanan soba, bana ögretmenlik yapmisti Bana cok yaklasma, diye.
Sobam hemen yandi. Odunlar, catir, cutur... Ne güzel bir ses... Bir nebze olsun bu sesle evimin sessizligi de gidivermisti. Radyomu da actim. Güzel bir sarki, Simdi uzaklardasin, gönül hicranla doldu; hic ayrilamam derken kavusmak hayal oldu, caliyordu. Radyo bile insanin halinden anlar mi anlar dedim bir yandan sarkiyi mirildanirken. Her daim sobamin üzerinde olan caydanligim fokur fokur kaynamaya baslayinca cayimi demledim. Evim yüksekce bir yerde oldugu icin pencereden hava kararana kadar bütün köyü görebiliyorum. Ve simdi seyir kösemdeyim Karsi daglarin arkasindaki bulutlar bana cok uzak. Ama onlar da yari karanlik yari aydinlik bir vaziyette..
Cayir evlerinden ikisi isiklarini yakti yine. Karanlik da cayira oturmus durumda. Bir de beyazlik...