Bu kitapta Osmanliligi temsil eden 36 sayet Fetret beyleri Emir Süleyman ve Musa Celebi de sayilirsa 38 padisahin yasamöyküsü, ilgiyle okunacak tarzda ve arada kaynak yapitlardan kisa alintilara da yer verilerek anlatilmistir. Yetki ve protokol bakimindan Türk, Sasani, Abbasi, Bizans imparatorluklarinin, caga ve bölgeye uyarlanmis özgün bir sentezi olan padisahlik; temelde padisah olmazsa düzen de olmaz ilkesine dayaniyordu. Padisah-halifenin Buyurdum ki sözcügünü iceren ferman ve iradelerinin geregini yapmamak hem suc hem günahti. Padisahlar, 1300lerden 1453e degin daha yalin ve beseri kimliklerle büyükce bir Türk beyligini temsil eden gazi beyler ve hanlar iken, 1453ten 1839a uzanan yaklasik dört yüzyil boyunca mutlak monarsinin imparatorlar icin öngördügü bütün yetkileri üstlendiler. Tanrinin yeryüzündeki gölgesi sayilmalari da bu dönemdedir. Otokratik cagdaslasma ve mesruti monarsi evresi sayilan 1839-1922 döneminin basinda, Abdülmecid ve kardesi Abdülaziz ile büyük oglu 5. Murad Tanzimati; yine Abdülmecidin ogullari olan son üc padisahtan 2. Abdülhamid ilan ettigi Mesrutiyet Kanun-i Esasisini askiya alarak istibdat kisisel, keyfi, sindirici yönetim denilen bir saltanat rejimini; 5. Mehmed Resad ikinci kez ilan edilen Mesrutiyetin neredeyse yetkisiz simgesel padisahligini, 6. Mehmed Vahideddin ise agabeyi 2. Abdülhamidin istibdadina özense de cözülüsün ve cöküsün sorumlulugu omuzlarina yüklenen son padisah bahtsizligini temsil etmislerdir.