Türkiyede 21. yüzyil basinda iktidar imkani bulan Islamci siyaset, Cumhuriyet 100 yasina girerken ülkenin ekonomi-politik ve toplumsal-kültürel akisini belirlemeye devam ediyor. Demokratik, özgürlükcü ve adaletci vaatlerle baslayan bu iktidar yolculugu, hanidir toplumsal ayrisma, kutuplasma ve catismalar esliginde otoriter,
totaliter ve baskici bir yörüngeye oturmus durumda.

Parti, Cemaat, Tarikat, siyasal Islamin seküler Türkiyede 20 yili askin zamandir süregelen iktidarinin seyrini sosyal antropolojik yaklasimla süzgecten gecirme girisimi. Tayfun Atay, bu süreci dinbazlik kavrami temelinde elestirel bir bakisla cözümlüyor.

Dinbaz, dinle oynayan demek. Türkiyede dindar-muhafazakar kitlelerin sesi, sözcüsü, temsilcisi olarak siyaset sahnesinde oldugunu iddia eden Parti, aslinda dindar, yani dine sahip olansahip cikan nitelemesini hic mi hic hak etmiyor. Kendi dünyevi cikar, arzu ve ihtiraslari dogrultusunda ve bir sermaye-rantiye-santiye Müslümanligi var etme yolunda dini aracsallastirdigi, dinle oynadigi icin dinbaz nitelemesini hak ediyor. Cemaat ve tarikat cevreleri de bu Partinin önlerine actigi olaganüstü imkanlarla kültürel mesruiyetten öte ekonomik mesguliyet elde ettiler, zenginlestikce zenginlesip holdinglestiler. Mürsitler mütesebbis, müritler müsteri oldu.