Daha önce hic alici gözle bakmadigim cevre binalar,balkonlariyla, pencereleriyle somutlaniyor. Sokaktan gecenarabalar gürültü araclariyken, hareketli canlilar olmustuama tek tük kalmislardi. Köpegini gezdiren genc kiz,bulundugum balkona dogru bir mutluluk isitiyordu. Karsiapartmanin bahcesinde üc tekerlekli bisiklete binen cocukmutluluk odagiydi.Ilk gün bir ayriksilik duyumsamadim. Ikinci sabah biraztedirgin uyandim. Alisveris icin bile, disariya cikmak yok,dedim kendi kendime. Birden yaslandim. Kural koyucu,yasa yapici kosullamisti bu yaslanmayi. Altmis bes yas üstüevde kalacak. Kurali koymus ama süreyi belirlememisti.Unutmak istedigimiz, unuttugumuzu sandigimiz birpandemi dönemi gecirdik. Ama iste hepimizde bir takimizler kaldi. Kimimiz siradan bir seylerin yasamin mucizeviayricaliklari oldugunu anladik, kimimiz de yasamin nasil dakolayca bambaska bir seye dönüsebilecegini. Hepimiz ogünlere iliskin bir tortuyla devam ediyoruz yolumuza.Usta yazar Yüksel Pazarkaya, 65 yas üstü birentelektüelin pandemi ile hesaplasmasini anlatiyorBugün Pazar Bugün Bizi Disari Cikardilar adli kitabinda