Imdat Avsar hikayelerindeki varliklarin yogun insanilesme egilimleri, ondaki yogun nesnelesme egiliminden kaynaklanmaktadir. Bu egilim, varlik ve nesnelerin diline karsi duyarli bir ruh tasiyan yazarlara mahsus bir ayricaliktir. Böyle müstesna bir ruha sahip olan biri, bu yetisini muhakkak kesfeder ama yazarken ama okurken. Hikayelere bakinca Avsarin bu yetisini yazarken kesfettigi ileri sürülebilir. Zira öykü metinlerinde kelime, cümle, tesbih Biciminde akan söz nehrinin ardinda, birdenbire yatagindan tasan, bir bas gösterip bir kaybolan ayri bir dil irmagi daha görülür. Yazarin kuvve halinde olan bu yeni irmagi, öyküyü yazarken kesfettigi cok belirgindir. Su hakikati de teslim etmelidir ki, kuvve halinde olani, kuvve halinde olanla bulursunuz, zira yatagini bulamayan su derya olmaz. Isaret ettigimiz iki dil irmagi arasinda durmayan bir yazarin, iki dilin cagiltisini ayni anda duymasi mümkün degildir. Bu noktada su hükmü rahatlikla verebiliriz Kisinin acik dilini nesne alanina ve nesnenin gizli dilini insani alana tasiyamayan hicbir yazar, büyük bir yazar olamaz. Büyük yazar olmanin sarti, iki dil arasinda köprü olmaktan gecer. Imdat Avsarin duyus ve üslubunu belirleyen sey, bu iki dil arasinda yer alisidir ve bu durus ögrenilen bir sey degildir.