Tuna cukur acmayi seviyor. Toprakla bagi dedesinden geliyor. Cukur acmayi ondan ögreniyor. Önce ciceklere sonra insanlara. Bir mezar kazici olarak actigi her cukur icine dogru giden bir kuyuyu daha da derinlestiriyor. Kendisini kaziyor Tuna. Duygu karisikliklari hayal kirikliklarina sürüklüyor. Ama cukur acmayi birakmiyor. Tuna kaziyor Yasamadigim Bir Günde.
Kisi önce cocuklugunu sonra gelecegini terk ederse kendisi olabilir mi Yüzeysel bir hayattaki planli iliskilerin icinde topluma tutunamazsa varolusunun anlamini hayatta olmayanlarda bulabilir mi Yasaminin anlami secmediklerinde, yasamadiklarinda gizli midir Kisi, gercekten yasamadigi her günü bir ceset gibi kendi elleriyle actigi mezara gömüyor olabilir mi Yasamadigi günlerine ait bir mezarligi var mi herkesin
