Ben dogdugum zaman ne denizin rengini biliyordum ne de agaclarin. Benden baska insanlarin, hayvanlarin oldugundan bile haberim yoktu. Sonra yavas yavas büyüdüm hem kendimi hem de dünyayi tanimaya basladim.

Büyümenin en güzel yani annemle babamin hep sözünü ettigi, sözcüklerle dost olan insanlarin biz cocuklara yazdigi öyküleri kendi basima okuyacak olmamdi. Okudukca neler neler ögrendim. Kuslarin pencerelerimize misafir olarak geldigini ama evlerinin bazen maviye bazen siyaha dönen gökyüzü oldugunu, sihirli kayin agacini, kumdan cikan paralari, topraga can veren solucani Okudukca sasiriyor sasirdikca okumaya devam ediyordum. En cok agustos böceginin bir sanatci oldugunu ögrendigimde sasirdim.

Ama hep güzel seyler olmuyordu hayatta. Bazen denizler kirleniyor, denizi kirlettigimiz icin mercanlar azaliyor, balinalar, caretta carettalar evsiz kaliyordu. Bunlari cok üzülerek ögrendim ama dünyamizi nasil temiz tutacagimizi da biliyorum artik ve bunu bütün arkadaslarima anlatiyorum. Cünkü ben Doga ve Denizin öykülerini okuyorum.