Sahi bir gün kendinle karsilasmak hayaline tutulursan; insanlara olan aliskanligini, muhtemel bagimliligini bir kenara koyup benimle atesi izler ve bulutlara hayret eder misin sadece
Okurken icinde yazarin yillar önce sordugu bu soruyu gibi pek cok soru bulacaginiz bu kitap, yazarin zaman akarken inatla kendine sakladigi, insanlara teslim etmedigi ve hala ne ziril oldugunu anlamaya calistigi benlerin birikmis yazilarindan olusmus bir sofra.
Terapi odalarinda ister anlatan ister dinleyen olun hep bene ulasmak degil midir derdimiz, size sorar ve bu aleni dert etmemize icten ice gülümseyerek diler gibi düsünse de evet, onlara da alismayin diyor yazilarinda.
Insanlara alismayi; alismak, uyusmak, uyumlanmaya, uyumlanmaktan da uyubelirmeye sebep olan bir etkilesim; silik ama rahatsiz edici bir eylem dizisi olarak düsünüyor. Insanlara alismak onlara katlanmayi ögretir cümlesini tekrar eden yazar, katlanmanin nihayetinde uyubelmeye vardigini ve insanlik hali olarak bunun cok dogal oldugunu bilir. Ama sikayet etmeye de hakki vardir
Bunu hic kimseyi ya da kendi varligini yadsiyarak degil, bilakis bu yolculugun en basinda birkac tanesi biraz gölgede kalmissa da hepsi ben olan yazilarin bütününden yasanmis bir ben olarak bir hikaye sunar. Ve sizinle kendini, kendinizde sizi, kendimizde bizi karsilasmaya cagirir.
Yazar enlerle karsilasirken kendi benlerinize de göz kirpmaniz ve gülümseyebilmeniz umuduyla