Kurulan her düs, yasanacak bir kabusun esiriydi.
Zeynep Kizil, ailesi öldügünde icinde bulundugu sehrin karanliga gömüldügünü düsünmüstü. Zorlu gecen hayati, amcasi tarafindan geri dönülemez bir yola saptirilmisti. O sehrin yalnizca karanliktan ibaret degil, ayni zamanda bir yikimdan fazlasi oldugunu yasayarak ögrenmisti.
Hayatinin yikik dökük kalintilariyla bir basina kaldigindaysa her seyin bittigine emindi, artik onun icin bir umut yoktu. Ta ki görevi icin onu kurtarmaya gelen o adama kadar.
Vural Alazoglu, onun icin bir firtina gibiydi. Kalbini kasip kavuran hoyrat bir firtina...
Gecmisine aci calinmis bir adamdi Vural. Onu ayakta tutan tek sey meslegi olan askerlige bagliligiydi. Yurtdisina kadar uzanan bir sebekeyi cökertmek icin Zeynepi kurtarmakla görevlendirildiginde ise tüm dengelerin degiseceginden habersizdi.
Kaderin planladiklari, bildikleri her seyin temelini hizla cürütüyordu cünkü ask bencildi; ne yarali gecmislerine ne de aciyla dolan yüreklerine saygisi vardi.

Bazen ask, sizi önce amansiz bir kalbe sürgün düsürür sonrasinda ise kaderin aglariyla dügümlerdi.
Zeynep, ölümle yüz yüze geldiginde artik her seyin bittigine emindir. Dönüsü olmadigini düsündügü ölümün kollarinda kivranirken, sevdigi adam tarafindan bir kez daha kurtarilir. Fakat ögrendikleri onu derinden sarsacak ve büyük bir ikilemin icine düsürecektir.
Kalbinde biriken kirginliklar mi yoksa Vurala duydugu ask mi daha büyüktü
Sinandigi bu soruyla beraber karnindaki bebegi günbegün büyümektedir. Vurala duydugu aska yavas yavas yenilirken gecmis tarafindan bir kez daha yakalanir. Simdi endise etmesi gereken bir hayat daha vardir ve onu ayakta tutan tek sey Vurala duydugu güvendir.