Babamin cok güzel bir sözü vardi, KARGAYA YAVRUSU SAHIN GÖRÜNÜR derdi. Ezan ile baslayan sela ile biten, adina kimine göre hayat, kimine göre ömür denilen yasam döngüsünde, hep yasanmisliklar vardir. Kim nerede ne sekilde yasarsa yasasin sonucta bu nefes son kez alinip verilecek ve yasam sona erecek.
Insanlar hic ölmeyecekmis gibi yasarlar, ne zaman ki etrafindaki cok yakinlari veya akrabalari bir bir bu dünyadan gider, o zaman siranin kendilerine geleceginin farkina varirlar.
Hayat denilen yolculuk iki nefes arasidir. Dogdugunda aldigin ilk nefes ile öldügünde verdigin ilk nefes arasi bir yasam. Maalesef insanlar kiymet bilme isini ölümden sonraya birakmislar. Yasarken degil ama ölünce kiymet bilir olmuslar. Yasarken kirdigin kalbi ölünce düzeltemezsin. Yasarken hor gördügün kisiyi ölünce yüceltemezsin. Mühim olan hayattayken insanlara deger vermek, onlari hor görmemektir.
