Mehmet Basaran bu kez bir tür belge romanla okurun karsisina cikiyor Giz Kokan Suskunluk. 12 Eylül karanliginda yasadigi bir olayi, icsel catismalarla, tinsel inis-cikislarla kaleme aliyor. Kizi Deniz, ailesi ve yakin cevresi de bu serüvenin icinde. Yine, siirli bir dille yazilmis doga sevgisini okuyoruz.
Bir sempozyumda konusmaci olarak, cagrili oldugu Berline gitmek icin verdigi suskun mücadele, uyanikken görülen karabasana dönüsüyor. Birden kendini korku labirentinde buluyor gizli dosyalar, öbür yan, sert bürokrasi, sikiyönetim, polis. Bu sürecte kimilerinin yüzü kara duvar; ve bir terörist, amansiz bir sakincali diye bakiyor yillarin emekci ögretmenine...
Yokusu astik da, gidecegimiz yer göründü mü Icimde bir kirginlik... Gülhane Parkinda mi neydi, Kahkahalar Evi denilen bir yere girmistik Denizle bir gün. Sira sira aynalar önünden geciliyordu; bakani uzatan, kisaltan, genisleten, carpitan aynalar... Gizli bir el, görünüsümüzle oynuyor, bicimden bicime sokuyordu bizi. Her bir ayna önünde degisik bir yanimizla karsilasiyorduk ve kendimizi tutamiyorduk. Baska bir tadi vardi kendimize gülmenin. Neden, öyle bir yerden cikmis gibiyim simdi Hic bilmedigim yanlarimla mi karsilastim Hayir, gülemiyorum, I. Beyle, G. Hanimin getirdigi dosyalara nasil yansidigimi bilmiyorum ki... Degisik acilardan bakanlarin, izleyenlerin gözleri kim bilir nasil carpitiyor kisiligimizi. Onlar, aynalar gibi nesnel degil, üstelik düsüncelerini, yorumlarini katiyorlar ise.
