Sevgi Soysal ile Son Röportaj adli son romaninda Atilla Birkiye, roman ve hikayeleriyle modern klasikler arasina girmis Sevgi Soysalin son günlerine iliskin bir tanikligi konu edinirken dönemin edebiyat ortamindan da bir kesit veriyor. Sevgi Soysalin yapitlarina hayran olan genc bir yazar adayinin gelecege iliskin tasarilarini, kirilganliklarini, yazmaokuma ve edebiyat ortaminda bulunma coskusunu, daha sonraki bir zaman diliminde bellegin acilmasiyla okuyoruz. Yazar, nesnel gerceklik ile kurmaca arasindaki sinirin belirsizliginin altini cizerek, gercek kisilere, gercek olaylara da gönderme yapiyor. Dolayisiyla bir romanda gercek nerede bitiyor, kurmaca nerede basliyor sorusunu da gündeme getiriyor. Gözlerinin ici gülüyordu. Konustuklarimizin cogunu hatirliyorum, heyecanliydim, baslangicta telefondaki gibi sacma sapan sözler söyledim, aslinda ona olan övgülerdi, genclik coskusu, tutkusuydu, cok da haksiz sayilmazdim ya, yumusak sesi ama sanki insanin kafasina vurmadan da ögreten sesi beni sakinlestirdi, cok kisa bir süre sonra kendimi evimde duyumsamaya baslamistim, sanki yillardir tanidigim biriydi, yakinimdi, dostlugunu ve sevkatini esirgemeyen anac bir büyügümdü, kadindi ama, fotograflardakinden daha hos ve güzeldi. Aslinda bastan asagiya güzeldi.
