Bu kitap ne yalnizca Spinoza ne de yalnizca resim sanati hakkindadir. Ama ikisinin ortasinda bir yerlerde bir gezgin-ozan ucariligiyla dolasarak, felsefenin resmini konusturur ve resmin felsefesini cizer. Spinoza bize fikirlerin dilsiz suretler degil, sonsuz bütünün tüketilemez gücünün ve bilgisinin aktif ifadeleri oldugunu söylemisti. Peki ya resim sanati nedir Onun sonsuzla bagi nereden yakalanabilir, öznesiz bir ickinlik düsüncesiyle yakinligi nasil kavranabilir Spinozanin soludugu havanin renklerine, yani 17. yüzyil Hollanda resmine odaklanarak Akalin pesine düstügü sorular bunlardir. Burada artik Yücenin, Güzelin, Askinin bir hükmü kalmaz. Dönemin Hollanda resminin vazgecilmez temasi olan gündelik yasamin siradanligi türlü görünümleriyle, cocuklarin kafalarindan ayiklanan bitlerle, ortalikta dolasan kedi ve köpeklerle, dikis dikenlerle, uyuklayan nöbetcilerle, desilen kadavralarla, siritan ayyaslarla, dis agrisindan kivrananlarla, üzüm satanlarla arzi endam eder. Yazar, gecit törenlerinin tek sirasindan bihaber bu tekillikler cümbüsüne yalnizca Rembrandt ve Vermeeri degil 17. yüzyil Hollanda resminin kadin ressamlarini da, Spinoza portrelerinin Calvino ve Borges öykülerini hatirlatan serüvenini de, De Stijl okulundan romantiklere ve gerceküstücülere uzanan türlü Spinozaci sanatciyi da katarak anlatilmaya deger tek seyi, yani yasami anlatir. Akalin sözcükleriyle Bu metin felsefe ve resim sanati üzerine degil, bir simsek ani kadar kisa bir süre icinde kalirken icimize cektigimiz ve ne oldugunu sezmeye calistigimiz hayata ve cogunlukla onun hasmi olan Yasaya iliskindir.