Cagimiz insani ne büyük yalnizliklar yasiyor. Gökdelenler, akilli evler, rezidanslar derken, her türlü lüksün bulundugu, bes yildizli otel konforunda hayatlarin yasandigi, her seyin oldugu ama huzurun bulunmadigi bir cagdayiz. Her apartman bir köy büyüklügünde ama kimse kimseyi tanimiyor. Kapi komsunuzla bile selamlasmak neredeyse merasime tabi. Bunaliyoruz, icimiz daraliyor. Anton Cehovun hikayelerindeki at arabacisi gibiyiz.
Teknoloji gelistikce birbirimizden daha cok uzaklastik. Cagin mekanikligi ruhumuza da yansidi. Yabancilastik, yalnizlastik. Sevgisiz ve ilgisiz olmaya basladik. Oysa böyle miydik daha ceyrek asir önce
Akilli telefonlar, tabletler, bize hizmet etmesi gerekirken esiri oldugumuz teknoloji bizi insanligimizdan cikarmiyor mu Sabah uyanir uyanmaz ilk isimiz Facebook, twitter hesabimizi kontrol etmek. Akilli telefonla oynamak, oyalanmak. Yataga girmeden önceki son isimiz de bu. Neredeyse uykularimizi bölecegiz bunlar icin. Tabii ki gece uyuyanlar icin bu durum söz konusu. Bir de tüm gece ekranin kölesi, bilgisayarin tutsagi olanlarimiz var. Gel de Ahmet Hasimin Müslüman Saati yazisini hatirlama.
