Sonbahar mevsiminde, havalarin yavas yavas serinlemeye basladigi, gökyüzünde gri bulutlarin dolasmaya durdugu bir zamanda, siyah bir lüks otomobil, Zincirlikuyu mezarliginin kapisinda durdu.
Saclarina ak düsmüs, siyahlar giyinmis bir adam, Zincirlikuyu mezarliginda, ulu pirnal agacinin altindaki, sükunet koyunun, sessizlik körfezinde, sessizlik icinde duran beyaz mermer mezara, ürkek adimlarla yaklasti. Elinde bir demet cicek vardi. O kadar üzüntülü görünüyordu ki, derin cizgilerin yerlestigi yüzünden bunu görmek mümkündü. Cicek demetini mezarin tasinin üstüne birakti. Ellerini önünde birlestirerek, öylece durdu. Basini önüne egmis, derin düsüncelere dalmisti. Orada ne kadar zaman öylece kaldi, oradan ne zaman ayrildi kimse bilemedi.
